کلارینت عضو خانواده سازهای بادی چوبی است و دارای یک قمیش تک زبانه است. کلارینت سازی انتقالی است و دارای انواع مختلفی است که در ادامه به آن اشاره خواهیم کرد. یکی از رایج ترین انواع کلارینت ،کلارینت سی بمل است که در ایران به آن قره نی نیز می گویند. عموماً معتقدند که یوهان کریستوف دنر، کلارینت را در آلمان در حوالی سال ۱۷۰۰ با اضافه کردن قطعه ای به ساز «شالوماو» اختراع کردهاست. در طول زمان نیز، کلیدها و صفحههایی اضافه شدند تا صدا و نواختن ساز را بهبود بخشند. شکل ظاهری کلارینت را پنج قسمت مجزا تشکیل میدهند که قابل جدا شدن از هم هستند. 17 کلید و 6 سوراخ نیز بر بدنه آن وجود دارند که هنگام نواختن، انشگتها برروی آنها جابجا میشوند . با این ساز میتوان سه اکتاو گلیساندو بدون پرده بندی را اجرا کرد. میتوان گفت این ساز در تمام سبکهای موسیقی جهان حضور دارد، اما از آنجایی که تکنیکهای فراوانی را میتوان با آن اجرا کرد، در موسیقی فولکلوریک از آن بیشتر استفاده میشود
شیوه آموزش: کنترل نفس، تمرین فواصل، اجرای قطعات کلاسیک، جز و محلی، و یادگیری نت خوانی و ایجاد توانایی انتقال نت چون نتنویسی کلارینت سی بمل به این صورت است که نتها یک فاصله دوم بزرگ بمتر از آنچه نوشته شدهاند، صدا میدهند. به عبارت دیگر، وقتی نوازنده کلارینت سی بمل نتی را میبیند، صدایی که از ساز خارج میشود، دو نیمپرده بمتر از نت نوشته شده خواهد بود
