کمانچه، با صدای لرزان و جاننوازش، صدایی شرقی اما جهانی دارد. ساز زهی-آرشهای سنتی ایران، که در دستان نوازنده، نغمههایی سرشار از حس میآفریند.
نخستین نشانههای تاریخی دربارهٔ کمانچه در کتاب موسیقی الکبیر اثر ابونصر فارابی در سده چهارم هجری دیده شدهاست.او در این کتاب از کمانچه با نام عربی آن، رباب یاد میکند. کمانچه در دوران صفویه و قاجاریه جزو سازهای اصلی موسیقی ایران بودهاست. نخستین صدای ضبط شده کمانچه به اوایل قرن بیستم میلادی بر میگردد.
از استادان بزرگ این ساز میتوان از علیاصغر بهاری، رحمتالله بدیعی، محمد طغانیان دهکردی، کیهان کلهر، اردشیر کامکار، علی اکبر شکارچی، هادی منتظری، درویش رضا منظمی، سعید فرجپوری، فرج علیپور و … نام برد
شیوه آموزش: آموزش کمانچه با آشنایی با آرشهکشی، نواختن ردیف، و در مراحل پیشرفتهتر، بداههنوازی و قطعهنوازی کلاسیک و معاصر همراه است.
